گچ و گچکاری از دیرباز در معماری به‌عنوان یک عنصر اصلی شناخته شده‌اند و نقش مهمی در زیبایی و ساختار بناهای مختلف ایفا کرده‌اند. این هنر از تمدن‌های باستانی همچون مصر و روم آغاز شد و در ایران نیز به‌ویژه در دوران اسلامی و صفویه به اوج خود رسید. گچبری‌های پیچیده و تزئینات هنری در مساجد، قصرها و بناهای مذهبی ایران نمایانگر تحولات هنری و معماری این دوره‌هاست. با گذشت زمان، گچکاری دستخوش تغییرات و نوآوری‌های بسیاری شد، از گچبری‌های سنتی تا طراحی‌های مدرن و مینیمالیستی. استاد رضا پارسائی با بهره‌گیری از تکنیک‌های سنتی و نوین، گچکاری‌های هنری و دکوراتیو را در تهران و دیگر مناطق مهم ایران مانند اصفهان و شیراز اجرا کرده و تأثیر زیادی بر ارتقاء این هنر گذاشته است. گچ و گچکاری همچنان یکی از عناصر اساسی و زیبا در معماری داخلی به شمار می‌رود که به فضاهای مختلف زیبایی و جلوه‌ای ویژه می‌بخشد.